Artur Hajzer urodził się 28 czerwca 1962 roku w Zielonej Górze. Przygodę z górami rozpoczął już w wieku 14 lat. Wspinał się w Tatrach, Alpach, Himalajach i Karakorum. Zawsze wysoko stawiał sobie poprzeczkę. Największe boje toczył na południowej ścianie Lhotse. Ściany nie udało się zdobyć, do tego zabrała ona dwóch jego bliskich przyjaciół - Rafała Chołdę i Jerzego Kukuczkę.

 

Gdy wiosną 1989 roku podczas wyprawy na Everest, na przełęczy Lho La, rozegrała się największa tragedia w historii polskiego himalaizmu, to właśnie 27-letni wówczas Hajzer zorganizował akcję, która do dziś uznawana jest za najbardziej heroiczną akcję ratunkową, jaka kiedykolwiek wydarzyła się w górach. Wiadomość o śmierci w lawinie piątki polskich wspinaczy (Zygmunta Heinricha, Wacława Otręby, Mirosława Dąsala, Mirosława Gardzielewskiego oraz Eugeniusza Chrobaka) i oczekującym samotnie na pomoc Andrzeju Marciniaku (zginął 7 sierpnia 2009 roku w Tatrach), zastała go w Katmandu. Natychmiast zajął się organizacją akcji, która była niezwykle utrudniona.

 

W jednym z wywiadów żona Artura powiedziała: "Trwałam w poczuciu, że wszystko będzie dobrze, aż do ostatniej wyprawy. Wtedy wytworzyła się wokół niego zła atmosfera po tragedii na Broad Peaku w marcu 2013 roku. Mąż był strzępem siebie. Nie spał, nie jadł, wisiał na telefonie. Okropnie to przeżywał. Nie wiem, czy poczuwał się do odpowiedzialności za to, co się stało, ale zniszczyło go to psychicznie.

 

 

Janusz Kalinowski dodał: „Z Arturem łączyły mnie wyjątkowe więzi. Kiedy na krótko przed wyprawą do bazy pod Kanczendzongę wiosną 2013 roku napomknąłem, że nie mam jeszcze dobrego wyposażenia, Hajzer niemalże natychmiast podarował mi m.in. kurtkę puchową, która często jest ze mną, tak jak w moim sercu jest Artur”.